Donderdag, griezeldag!

Het is donderdagavond, ik ben alleen. Ik doe de lichten uit, de gordijnen dicht en maak wat kaarsjes aan. Vervolgens zet ik mij knus op de bank, liefst met een lekker dekentje, en zet "American Horror Story" op. Lekker griezelen.

In het beste geval durf ik erna de hond niet meer alleen uit te laten. Soms durf ik niet meer zo goed door het donker te lopen. De buren denken dan misschien dat ik ze lichtsignalen probeer te sturen. En in het ergste geval blijf ik op de bank zitten, tot Sjoerd weer thuis is.

Als ik wéét dat ik er bang van word, waarom kijk ik het dan?

Eerlijk gezegd vind ik het heerlijk om zo te griezelen! Sowieso vind ik het leuker om te griezelen over een spookverhaal dan over foto's van dode dictators of ander oorlogsgeweld. Maar dat terzijde. Wat een verhaal voor mij goed maakt, is als het me kan ráken.

Zo zijn er van die romantische films waarna je je lief even wilt knuffelen en een smakkende zoen op de wang wilt geven. Soms zoek je met je lief juist zo snel mogelijk de slaapkamer op (of niet eens..). Maar er zijn ook films waar je triest van wordt (zoals Reign over me - súperfilm) of juist heel boos.

Voor iedere film die je raakt, zijn er wel vijftig die dat niet doen. Van die niemendalletjes: wel leuk om de tijd mee te verdrijven, maar niet iets dat je bijblijft. Maar als je dan juist zo'n juweeltjes vindt, is het alsof je een schat hebt gevonden. Een mooi verhaal, waar je écht voor gaat zitten, op donderdagavond, op de bank.