.. met een sausje control freak

Het overkomt me af en toe. Ik bied iemand mijn hulp aan, maar diegene gaat er niet op in. Prompt gebeurt er iets, dat ik met mijn hulp juist had willen voorkomen. Vervolgens erger ik me dat ik niet kon helpen, want dan was alles misschien anders gegaan.

"It never hurts to help"

Natuurlijk help ik mensen heel graag en zou je dit een extreme vorm van hulpvaardigheid kunnen noemen. Maar ik ben bang dat er ook een sausje "control freak" overheen zit.

Als ik bijvoorbeeld naar een concert ga zijn er een aantal dingen die ik vooraf wil regelen. Zo wil ik de reistijd weten naar de locatie (liefst raadpleeg ik m'n Tomtom, Google Earth én de routeplanner van de ANWB en neem ik 't gemiddelde). Dan wil ik graag weten waar en wanneer ik een hapje kan gaan eten. Hoe ver is die locatie van het concert? Hoe veel tijd hebben we dan om te eten? Is er een kans dat we iets van het concert missen? Waar kan ik parkeren?

"Control-freakisme" is niet iets dat je zomaar kunt uitschakelen. Wat volgens mij vooral belangrijk is, is dat je voor jezelf goed bepaalt wat je wel en niet kunt beïnvloeden. Om in managementtermen te spreken: wat is je circle of influence.

De control freak denkt misschien dat de wereld beter is als je maar alles onder controle hebt. In realiteit zou zoiets vies tegenvallen, het enige dat de control freak bereikt zijn enorme stressgevoelens bij zichzelf.

Bij wijze van experiment ben ik dan ook begonnen om af en toe dingen eens niet helemaal te regelen. Gek genoeg komen ze dan toch op hun pootjes terecht. Er gaan nog altijd wel dingen mis, maar ik ben bang dat de verhouding succes/falen hetzelfde is voor de niet-control freak.

Het "uitschakelen" van de neiging tot controle is een utopie. Daarnaast denk ik dat een beetje controle freak helemaal zo slecht nog niet is. Maar zoals bij alles dat het leven leuk maakt, je moet kunnen doseren. Met een sausje "control freak" dus.

Ik ben geen Danielle Steel..

Afgelopen zaterdag had mijn leven kunnen veranderen in een Danielle Steel film. Zo'n film waarin een vrouw eerst een idyllisch leven heeft, dan gebeurt er iets ontzettend dramatisch en meestal eindigt het toch wel weer goed. Als ik even in de huid van deze grootheid van de dramatische vrouwenverhalen zou mogen kruipen, zou het ongeveer als volgt verlopen.

Faith* wandelt langzaam door haar huis. Ze heeft het met veel zorg ingericht en is tevreden over ieder klein detail. Samen met Ken* heeft ze afgelopen week nog de laatste hand gelegd aan een brei-atelier, waar ze haar creativiteit kwijt kan. Ze kent Ken al sinds de middelbare school en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Toen Faith het de afgelopen jaren wat moeilijk had, omdat ze de perfecte brei-steek maar niet kon vinden, heeft hij haar door dik en dun gesteund. Het is een prachtige zaterdagmiddag, de zon schijnt en het voelt warm aan in huis.

Die zaterdagavond zou ze samen met Ken naar het november-feest gaan. Ze is nog nooit naar dit feest geweest, maar ze hoort dat het er altijd erg gezellig is. De afgelopen jaren werd dit feest georganiseerd om te vieren dat november de laatste maand is voordat die vervelende feestdagen beginnen. Ken zal voor de gelegenheid zijn mooiste pak dragen, ze pakt het voorzichtig uit de kast. Hij zal het vast fijn vinden als ze zijn pak voor hem klaarlegt. Misschien dat ze ook wel een kreukeltje of twee eruit moet stomen.

Dan voelt ze het. Het jasje voelt raar aan, er zit duidelijk iets in het pak dat er niet thuishoort. De vorm is rechthoekig. Faith denkt dat het misschien autopapieren zijn, Ken laat die nog wel eens slingeren. Maar ze ziet een envelop, is het misschien een kado? Ze is pas over een paar maanden jarig, maar Ken vindt het leuk om haar af en toe "zomaar" met iets moois te verassen.

Zou ze de envelop openen en haar verassing verpesten? Ze kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en opent de envelop. Er zit 300€ in. Waar heeft Ken dit geld voor nodig? Faith probeert een logische verklaring te bedenken voor dit verstopte geld. Maar ze kan niets verzinnen. Haar wereld staat stil, haar ademt stokt.. het is toch niet.. een ander?

Ze houdt het geld vast, ze voelt eraan, ruikt eraan en denkt na. Waarom? Waarvoor? Ze komt steeds bij dezelfde conclusie uit. Maar dat kan toch niet, ze heeft bewijs nodig. Snel stopt ze de envelop weer terug en sluipt de trap af. Nu Ken nog in de douche staat heeft ze kans om zijn telefoon te checken. Ze bladert door de recent gebelde nummers, zijn sms'jes en zijn e-mails. Maar ze vindt niets.

Hij heeft dus een tweede telefoon. Dat moet wel, hoe kan hij anders met die ander.. met háár bellen? Faith kan niet geloven dat ze zo blind is geweest. Ineens hoort ze een piep, er is net een nieuw mailtje binnengekomen. Het onderwerp zegt alles: "Reisgegevens San Diego". Dus toch.

Ineens is ze kalm, alles is duidelijk. Hij heeft gelogen, bedrogen, hij heeft haar voor schut gezet. Niemand mag ongestraft zo met haar omgaan, haar zo vernederen. De douche klatert, Ken hoort niets. Ze houdt de breinaald stevig vast, en steekt.

*uit het oogpunt van privacy zijn namen en andere details in dit verhaal veranderd. 

Gelukkig weet ik dat Sjoerd gewoon wat geld in z'n trouwpak had laten slingeren. Een lekkere meevaller dus, en het levert meteen wat literaire inspiratie op! Oh en die e-mail? Die was van z'n moeder :)

Getrouwd: hoe voelt dat nu?

Het is de vraag die er met kop en schouders bovenuit steekt. Blijkbaar zijn maar weinig mensen geïnteresseerd in het aanzoek, de kleren, de foto's, de bloemen. Wat ze écht willen weten is hoe het nu eigenlijk voelt.

"Enne, hoe voelt dat nu zo? Getrouwd?"

De eerste tien keer dat ik de vraag gesteld kreeg, ging ik er ook nog serieus op in. Ik ging een aantal seconden bij mezelf te rade en probeerde iets te verzinnen. Een woord dat zo goed mogelijk in de buurt kwam bij mijn gevoelens. Het antwoord was dan ook steevast: "Gewoon eigenlijk, hetzelfde". Onherroepelijk komt dan de elfde keer dat iemand vraagt:

"En voelt het nu anders, nu je getrouwd bent?"

Ik kan niet ontkennen dat ik daar een beetje recalcitrant van wordt. Dus probeerde ik het met een komisch antwoord: "Geweldig! Het lijkt al weken alsof alles roze is!" Dat bleek voor rare blikken te zorgen. Kennelijk verwacht niemand de elfde persoon te zijn die deze vraag stelt. Na een tijdje rolde ineens het antwoord "Geweldig! Ineens duurt de sex úúúúúren!" over mijn lippen. Je kunt je voorstellen dat dit minimaal tot rare blikken leidde en meestal ook een blik van totale verwondering.

Ruim twee maanden na dato spookt de vraag nog steeds om me heen. Ineens begin ik me af te vragen waarom mensen me dit eigenlijk vragen! Zoeken de ongetrouwden naar een bevestiging dat het al die moeite waard is? En waarom stellen getrouwde mensen me de vraag? Weten de mensen die al twintig jaar getrouwd zijn, niet veel beter hoe het is om getrouwd te zijn?

Misschien is het getrouwde leven wel zo ontzettend moeilijk te beschrijven, dat het tot nu toe niemand is gelukt. Dat zou de vraag verheffen naar de echte "gouden ouden" zoals de kwestie kip-ei. Maar misschien is de charme er inmiddels ook wel vanaf, nu we voor het trouwen eerst een paar jaar samenwonen en dan nog samen een huisje kopen. Trouwen is misschien meer een bevestiging geworden, in plaats van een gebeurtenis die je wereld op z'n kop zet.

Hoe dan ook, ik heb het perfecte antwoord ook niet. Laten we het met z'n allen nu weer aan een ander nieuw bruidspaar vragen.